Ой

Жуманазар БЕКНАЗАР

Тиниқ эди осмон, термулади ой,

Таъриф бергил дея мен томон боқиб,

Мен бунга ожизман, ожиз, не қилай?

Эпларманми бир кун хислатинг топиб.

Тиниқ эди осмон, энди кулар ой,

Ожизмисан дея мен томон боқиб,

Аслингни билай деб изландим бир ой.

Ва хаёлга келди сатрлар оқиб.

Ўтди неча асрлар, ёлғиз эркинсан,

Тегрангда йўқ ҳатто кенг ё тор қафас.

Ўзгармас қиёфанг, гўё тутқунсан,

Нечун танҳоликни қилгансан ҳавас?

Не жавоб бўлар деб кутдим атайлаб,

Ўн олти кунликдан ўтганда ҳатлаб.

Жавобим шу дея масофа сақлаб,

Лабларимга босди нозланиб ой лаб.

(Тун экан озорсиз, умр ҳам сокин,

Қуёшнинг нурисиз борлиқ ҳам тафтсиз.

Ҳаёт мазмуни ҳам аёндир лекин,

Айнан азоб экан, яшамоқ жуфтсиз).