Бозор кўрган аёлдан қўрқдим

Дадам билан бозорга борган эдик. Бир аёл эркак киши билан шундай жанжаллашардики, аёлнинг оғзидан чиққан беҳаё сўзлардан уялиб кетдим. Қандай замонга келиб қолдик, а? Баъзи аёлларнинг эркакдан фарқи қолмади, — деди дадам.

Нима бўляпти, қаерга қараб кетяпмиз? Дадамнинг саволлари ич-этимни ейди. Бозорларни аёл босди. Эркаклардан кўп. Сотувчилар бир-биридан ўтаман деб бақиради. Дадам “Бозор кўрган эчкидан қўрқ” деган мақолни эслади. Аввал мақол маъносини тушунмаган эканман, энди англадимки, керак бўлса, бозор кўрган аёл ҳам қўрқинчли бўлар экан. Яқинда уйимиз олдидаги дўкон олдида уч нафар ҳижобли қиз бир-бирининг соч-рўмолидан тортиб, ёқавайрон уришаётганларининг гувоҳи бўлдим. Бу ҳолатни атрофда эркаклар видеога олмоқда. Қизлар бир-бирини ётқизиб олиб, уриб-тепяпти. Ҳеч бир кимса ажратишга ҳаракат ҳам қилмади, чунки қизларнинг важоҳатидан одам қўрқади. Хайрият, кексароқ бир аёл югуриб келиб бақириб кетди: “Нима томоша қиляпсизлар? Кимнингдир боши ёрилиб, ўлишини кутяпсизларми?” — дея қизларнинг ўртасига тушиб, уларни ҳар томонга силтаб юборди. “Ҳижобга яраша иболи, ҳаёли қиз бўлиш керак”, — деган онамнинг гаплари ёдимга тушди.

Синглим мактабда 10-синфда ўқир эди. Дугонасидан қўнғироқ келди: “Мен синглингизнинг ўртоғи Сабинаман. Опа, тез мактабга кела оласизми?!” — деди. “Нега, нима бўлди?” деб ҳам сўрамай мактабга югурдим. Дугонасининг оҳангидан билдимки, синглимга нимадир бўлган. Мактабга боришим билан мени устозлари ёнига чақириб, тинчлантиришга уринишди. Синглимнинг дугонаси келиб, хонага олиб кирди. Синглим бир аҳволда полда ётар эди. Нафас олишга қийналган, сочлари тўзиган, пешоналари кўкариб, шишган ҳолатда эди. Қўрқиб кетдим, оёқ-қўлларим қалтирарди. “Нима бўлди?” десам, фақат устозлари: “Ҳеч нима, шу, қизлар билан уришиб қолибди”, деб роса яширишди. Кейин билсам, синглимдан битта синф катта ўқийдиган қизлар уч киши бўлиб. синглимни ўртага олиб уришган. Шу даражада ғазабда эдимки, у қизларни топиш учун югуриб чиқдим. Директор хонасида уларга танбеҳ бераётган экан. Тез ёрдам чақирдим. Синглим фақат бақириб йиғлар, стресс ҳолатда ҳеч қайси саволимга жавоб бера олмас эди. Teз ёрдам синглимни олиб кетди. Уларга: “Нега синглимни урдиларинг?” деганимни биламан, менга ташланиб, сочимдан торта бошлашди. Ҳеч нимани тушунмай, сочимни йиғиштирай, десам, қўлим тўла соч. Уларни ИИБ ходимларига топширдим.

Аммо ота-онам бу қизларнинг оналари бозорчи эканини билишар экан. У қизлардан бирининг онаси эрини уриб, уйидан ҳайдаб чиқариб юборган экан. “Қўй, қизим, ёмонга тенг келмайлик, уларни Аллоҳ жазосини берсин”, деб қаттиқ туриб олди. Судга бердиришмади. Онамнинг: “Худо урганлар билан уришмайман”, деган гапи қулоғимда қолди…

Нилуфар БАХТИЁРОВА,

Ўзбекистон Миллий университети

журналистика ва ўзбек филологияси

факультети 2-босқич талабаси.