Олакўз

Хўжайин йўғида уй ҳайвонлари ҳаддидан ошиб кетган Итни муҳокама қилишди.

— Ўтган-кетганга ҳуда-беҳуда вовиллайверади!

— Акиллашини-чи?!

— Товуқларни қувлаб, патини тўзғитиб ташлаяпти!

— Бунинг дастидан бечора дўмбоқ Жўжаларга кун йўқ!

— Очофат!

— Ўзи вазифаси қоровуллигу ўғри Мушукларга ошна бўлиб олганига ўлайми?!

— Ўғриларга шерикми, демак, ўзи ҳам – ўғри!

— Эҳ, хўжайин билмайди-да! Энг садоқатлигим шу, деб ўйлайди. Эсиз!

— Хўжайиннинг олдида думини ликиллатиб, ўзини вафодор қилиб кўрсатади-да!

— Уятсиз!..

Мана шу охирги сўз боядан буён ола кўзларини осмонга қадаб, беписанд ва бепарво эснаб ётган Итни жавоб қайтаришга мажбур қилди:

— Уятим бўлганида, ит бўлармидим?..

Носиржон ТОШМАТОВ