Ота-она қадрини ҳеч қачон унутмайлик!
Ёш эдик. Бола эдик. Боғчага борар эдик. Болаликнинг беғубор онларига, ойнадек тоза ҳисларига ошно эдик. Тарбиячимиз ўргатган “Шолғом” эртагини, ота-онамиз ишдан келса, ака-укалар билан театр кўринишида ижро этишга маҳтал эдик.
Ёш эдик. Бола эдик. Боғчага борар эдик. Ўзбекистон мадҳиясини жамоа билан бирга айтгандаги юрагимиз ҳапқиргани. Уйга келиб фарзандлар жўр бўлиб, ота-оналаримиз ишдан келганда қўлларимиз кўксимизда айтиб беришга маҳтал эдик.
Ёш эдик. Бола эдик. Мактабга борар эдик. Устозимиз Алифбедаги катта “А”, кичик “а” ҳарфини минг машаққат билан ҳар бир ўқувчига ўргатарди. Энди биз ҳам ўқишни биламиз. Китобларни ўзимиз мутолаа қиламиз деб китоб варақларидан фақатгина “а” ҳарфини топиб, ота-оналаримизга кўрсатганда уларнинг биз каби ҳурсандчилигини айтмайсизми…
Ёш эдик. Бола эдик. Мактабга борар эдик. Устозимиз “ана”, “мана”, “нон” сўзларини ўқишни ўргатганда мақтаниш учун яна ота-оналаримиз ишдан келишини маҳтал кутардик. Ҳар бир ўрганган сабоқларимиз уларнинг ҳам юзида акс этарди. Мақтовлари эса бизни янада яхши ўқишга, илм олишга иштиёқ уйғотарди.
Ёш эдик. Навқирон эдик. Олий ўқув юрти талабаси бўлдик. Ота-онамиз биздан кўра икки чандон ҳурсанд эди. Фарзандимиз талаба бўлди, деб. Ўқиш ва амалиётни биргаликда олиб бориш, ҳозирги олаётган билим, кўникмалар келгуси фаолиятда асқотишини тушунтириш учун ота-оналаримиз йўлимизга маҳтал эди. (Аслида чархпалак терс айланиб, энди ота-оналарнинг фарзандини интиқ кутиши шу даврдан бошланадими экан).
Ёш эдик. Навқирон эдик. Олий ўқув юртини тамомладик. Энди нуфузли ташкилот ходимимиз. Ўзимизча ҳамма нарсани биламиз. Ота-она насиҳати қулоққа кирмайди. Уларнинг ҳурсандчилиги бисёр. Барчага айтиб юради фарзандим шу ерда ишлаяпти дея, қувониб. Ўзлари эса йўқлашимизга маҳтал. Борганимизда нималарнидир айтади, сўрайди. Биз эса мағрурмиз. Мендан сўраяпти, демак мен зўр биламан, деймиз мағрурона…
Ёш эдик. Навқирон эдик. Қишлоқ торлик қилади. Сершовқин, гавжум, цивилизациялашган шаҳар домига тортади. Дастлаб ҳар ҳафта, кейин ҳар ой кейин йилда бир ота-онамизни йўқлаймиз. Улар яна нималарнидир айтиш учун йўлимизга маҳтал…
Биз эса: шуни телефонда айтсангиз ҳам бўлар эди-ку, деймиз. Аслида улар дийдоримизга маҳтал. Ҳар сўзимизга, ёшлик уфуриб, ёниб турган кўзимизга маҳтал…
Болалигимизда енгил уст-бош билан ота-оналаримизнинг келишини интизор кутганимизда, ўрганган нарсаларимизни уларга кўрсатиш учун иссиқ-совуққа эътибор бермас эдик…
Бугун эса улар офтоб уриши, совуқ ўтишига бепарво. Дийдоримизга тўйиш учун енгил кийим билан кун совуқдан совуқ, тиззагача қор бўлишига қарамай, оёғига ёзги шиппакни илиб, тиззагача қор кечиб, ўзлари совуқдан қалтираб, йўл қараб, келишимизга маҳтал. Биз эса ўша юқоридаги гап. Телефонда айтсангиз ҳам бўлар эди-ку, деймиз-а!
Ота-оналаримизни борида қадрлайлик! Умр қисқа эмас, жуда ҳам қисқа!
Баҳром БОЙМУРОДОВ,
Ўзбекистон Журналистлар уюшмаси аъзоси.