Sadoqat

yoki O'zbekistonda xizmat ko'rsatgan jurnalist Shuhrat Jabborov haqida bilganlarim

Inson qalbiga mehr-muhabbat jo etilishi — bu Allohning inoyati. Zero, odamiylik, to'g'riso'zlik, ahdga vafodorlik, infoq-ehsonlik, xushxulqlik va yana eng muhimi ustozu do'stlarga sadoqat insonni go'zal qiladi. Yaratganning amriga itoat qilib, ota-onalarining xizmatlarini ado etib, ustozlari ko'rsatgan manzillardan yurib, farzand-zurriyodlariga bor mehrini baxshida etib yashayotganlar shu boisdan baxtli kishilardir.

Shuhrat Jabborov ota-onasi, ustozlari, keksa nuroniylarni duolarini olib, baxtiyorlikda umrguzaronlik qilayotgan ijodkorlardan biri. Garchi o'ttiz besh yildan beri u kishi bilan ijodiy hamkorlik qilayotgan bo'lsam-da, qariyb yarim asr respublika gazeta va jurnallarida bosh muharrir sifatida o'zbek matbuoti taraqqiyotiga munosib hissa qo'shgan taniqli adib, kamtarin va mehridaryo inson sifatida nomi qalbimga muhrlanib qolgan ustozim Maqsud Qoriyev olamdan o'tganidan keyin Shuhrat aka bilan yana ham yaqin bo'lib qoldik. Chunki Shuhrat Jabborov ham Maqsud Qoriyevning sadoqatli shogirdlaridan biri edi.

Kechagiday yodimda, 2010 yilning iyul oyi edi. Shuhrat akaga Maqsud Qoriyevning qizi Nargis opa qo'ng'iroq qilib, “otam sizlarni so'rayapti” deydi. Biz og'ir jarrohlik amaliyotini o'tkazib, shifoxonada davolanayotgan Maqsud aka huzuriga bordik. Ustozning ahvoli juda og'ir bo'lsa-da, bizni ko'rib, sevinib ketdi. Hatto hazil-mutoyiba qilib, kulishib oldik. Bu ustoz bilan vidolashuv uchrashuvi bo'lgan ekan…

“Maqsud Qoriyev zamondoshlari xotirasida” nomli kitobda Shuhrat Jab­borovning “Qalamning ilohiy qud­rati” maqolasida shunday satrlar bor: “Maqsud akaning yuz-ko'zidagi quvonchni kuzatish kishiga bir olam zavq ato etardi”. Xuddi ustoziga lutf etganidek, biz Shuhrat akaning ham yuz-ko'zida quvonch ko'rsak, zavqlanamiz.

O'zbekistonda xizmat ko'rsatgan jurnalist. Bu unvon har bir jurnalist uchun oliy mukofotdir. Kimki kasb-korini ulug'lab, tinimsiz o'qib, tinimsiz yozib, hayotga, odamlar ichiga, ularning qalbiga kirib borib, xolis va to'g'ri fikrlarni qalamga ola bilsa, u albatta ezgu niyatga yetadi.

Shuhrat Jabborov juda toqatli inson. Jizzaxdan Toshkentga kelganiga ellik ikki yil bo'libdi. Kasbdoshlarimizning aytishicha va o'zim ko'rganlarimdan ayonki, u eng kamida haftasiga bir marta ona yurti — Jizzaxga borib qaytadi.

Buni aytishdan maqsad shuki, Shuhrat akaning boshqalarda kam uchraydigan yana bir xislati bor: biror tanishi betob bo'lib, kasalxonaga tushib qolsa, hech ikkilanmay, uning holidan xabar oladi, unga ma'naviy madad berib, ko'nglini ko'taradi. Yaratgan asrasinku, bu hayot, mabodo biror tanishining boshiga musibat tushib, yaqinlaridan ayrilganini eshitsa bo'ldi, albatta, ta'ziya bildirish uchun uning xonadoniga boradi. Ustoz-shogirdmi, hamkasb-qarindoshmi, qo'ni-qo'shnimi to'y-tantanaga taklif qilsa, albatta ularga yelkadosh bo'ladi.

Bir gal qiziqsinib, “Shuhrat aka, Jizzaxga tez-tez borib charchab qolmaysizmi?” deganimda u: “To'g'ri, borishda charchayman. Ammo yaqinlarimni ko'rgach, hamma charchoqlarim chiqib ketadi”, degan javobini eshitib, bu savolimga o'zim hijolat bo'lgan edim.

Biz Shuhrat aka bilan juda ko'p safarlarda birga bo'lganmiz. Jizzaxga bo'ladimi, Samarqandga bo'ladimi, albatta u tug'ilib o'sgan xonadonga borib, ota-onasini ko'rardik.

2013 yil 25 avgust kuni erta tongda Shuhrat aka qo'ng'iroq qilib qoldi. “Dilmurodjon, bugun oilamizga yangi mehmon keldi, o'g'lim o'g'illi bo'ldi. Sizga havas qilib yuraman, shu nabiramning ismini Dilmurod qo'ymoqchiman” degan lutfini eshitib, boshim osmonga yetgandi. Axir, qadrdoningiz nabirasiga yaxshi umidlar bilan ismingizni qo'ysa, quvonmay bo'ladimi?!

Baxtiyorlik onlarini tuhfa etuvchi tasodifni qarangki, yaqinda, aniqrog'i shu yil 25 avgust kuni Prezidentimiz Shavkat Mirziyoyevning tashabbusi bilan respublika “Nuroniy” jamg'armasi tomonidan ta'sis etilgan “I darajali Mehnat faxriysi” ko'krak nishoniga sazovor bo'lgan bir guruh ustoz-jurnalistlarni taqdirlash marosimi bo'ldi. Ushbu xayrli tadbir O'zbekiston Jurnalistlari ijodiy uyushmasi tomonidan Milliy matbuot markazida tantanali tarzda o'tkazildi. “Oynai jahon” orqali to'g'ridan-to'g'ri efirga uzatilgan kechada Shuhrat Jabborovga ham “I darajali Mehnat faxriysi” ko'krak nishoni topshirildi.

Tadbirdan so'ng Shuhrat aka, turmush o'rtog'i Marhamat yanga bilan meni bir piyola choyga taklif qildi.

— Bugun  – qo'sh bayram, – deydi xursandchiligini yashirolmay Shuhrat aka. — Adashingiz Dilmurod 12 yoshga to'ldi. Uning muchal to'yi. “Xalq so'zi” gazetasida ko'p yillardan buyon muharrirlarning uzog'ini yaqin qilib kelayotgan haydovchi Akbarjonni ham das­turxonga taklif etdik. Kamtarona dasturxon atrofida maza qilib suhbatlashdik, o'n ikki yoshidayoq elga tanilgan sportchi nabirasi Dilmurod Jabborovga bobosi kabi sermazmun va saodatli umr tilab duo qildik.

Ehtimol, inson boshida qorong'i kunlar bo'lmaganida nurli damlar qad­riga ham yetmasdi. Mening boshimga ham qora bulutlar soya solgan sinovli kunlar edi. Avvallari yig'in, ijodiy uchrashuvlar, to'y-tomoshalarda men bilan o'tirish ilinjida yurgan hamkasb do'stlarim o'zlarini har tarafga olishgan sinovli kunlar edi. Do'st boshingga tashvish tushganda bilinar ekan. Lekin ustozlarimiz Xurshid Do'stmuhammad, O'tkir Rahmat va ayniqsa, Shuhrat Jabborovlar bilan aloqamiz uzilmadi. Ular menga mehribon bo'ldilar, tushkun damlarimda ma'naviy madad berdilar.

Bir gal Shuhrat aka bilan tushlik qilib o'tirsak, muharrir hamkasblarimizdan biri uni chetga chaqirib, “Dilmurod bilan birga yurmang, tegish­li idoralardan gap tegib qolmasin”, debdi. Shuhrat aka bunday gaplarga parvo qilmaydigan, do'stlarini og'ir kunda yolg'iz qoldirmaydiganlar sirasidan. Yaqinda “Dilmurod bilan birga yurmang”,  degan o'sha muharrir aka bilan bir dasturxon atrofida o'tirib qoldim. Mendan “doim Shuhrat aka bilan birga yurasiz-a?”, deb so'radi. “Aka, biz siz bilan ulfatmiz, Shuhrat aka bilan esa do'stmiz. Ulfatlar har qadamda topilaveradi, ammo haqiqiy do'stni topish qiyin”, dedim.

Mayli hammaga insofni O'zi bersin.

Darhaqiqat, bobomiz Mir Alisher Navoiy ta'biri bilan aytganda, Shuhrat Jabborov “elkani yelkaga qo'yib, dardlashadigan” do'stdir.

Ushbu satrlarni yozayotganimda, Xurshid Do'stmuhammad, Abdusaid Ko'chimov, Ahmadjon Meliboyev, O'tkir Rahmat, Husan Ermatov, Olimjon O'sarov, Farmon Toshev, Muhammadjon Obidov, Umida Fayziyeva, Ne'matillo Xudoyberganov, Odil Olimjonov, Abdubanno Xolmonov, Nabijon Nazarov, Tugal Saidov, Bahriddin Orifjonov kabi ijodkor va boshqa sohalarda el-yurt hurmatiga sazovor bo'lgan insonlarning Shuhrat aka haqidagi samimiy dil so'zlarini ham yozmoqchi bo'ldim. Ammo buni bir maqolaga sig'dira olmayman. Agar nasib etib, Shuhrat aka haqida kattaroq bir nimarsa yozganimda, albatta ustozu do'stlarimiz bitiklaridan foydalanishni niyat qildim…

Yaratgan egam Shuhrat akaga munosib ahli ayol, otam-onam deydigan solih farzandlar ato etgan. Turmush o'rtog'i Marhamat aya bilan qirq olti yildan beri qo'shgani bilan qo'sha qarib, baxt­li-saodatli hayot kechirib kelmoqda. Sur'at va Jasur ismli o'g'illari, Sadoqat va Saodat degan qizlari ota-onasiga mehr ko'rsatishda ham odamlar havas qilgudek farzandlardir. Qolaversa, o'n uch nafar nabiralariga muhabbatli Shuhrat bobo va Marhamat momo bo'lishning o'zi qodir Egamning bu oilaga bergan fayzu barokatidandir.

Ha, kimki sadoqat ko'rsatsa, albatta saodat topajak.

Dilmurod QIRG'IZBOYEV,

jurnalist.