Fortochka ochiq bo'lsin

Jamiyatdagi tarixiy evrilishlar davrida odamlar g'ayritabiiy narsalarni izlay boshlaydi. Bir davrga kelib, har turli poltergeyst, ko'zboylog'ich, ekstrasenslar yuzaga chiqib qoldi. Ayniqsa, Kashpirovskiy deganlarini eslaysizmi? Bir dam ursa, ulatib, bir dam ursa, uyg'otardi. Yaralar o'z-o'zidan bitadi, kasalliklar yo'qoladi. Yana uning oldida aylanib yurgan o'zimizning mahalliy laychalarni ko'rsangiz! Hammasi Kashpirovskiyga taqlid qilardi. Chumak degan ekstrasens har kuni ertalab qo'li bilan odamning ichak-chavog'ini u yoqdan bu yoqqa ag'darib, tortqilagani-tortqilagan.

Yangilikning – qanoti bor deydilar. O'zimizda duppa-durust yurgan kasbli-korli odamlarda ham sehrli quvvat, bioenergiya paydo bo'ldi. Bittasi xalqaro ekstrasenslar uyushmasiga rahbar bo'ldi, qolgani falon pul bilan unga a'zo bo'lib, odamlarni “davolay” boshladi. Basrullo degan okaxon ham bir dumalab poltergeyst bo'ldi-qoldi. Rizamat degan yordamchisi bilan gastrolga bormagan joyi qolmadi. Yo'q, oxiri uch yil chillaga o'tirib, hozir yana tinchgina tirikchiligini qilib yuribdi.

Yaxshigina hofiz ekstrasensga aylanib, yillab seans o'tkazdi. Gurros-gurros odamlar izidan chopgan, seansga patta topolmay sarson bo'lganlar qancha! Hofiz-ekstrasens shundan dang'illama imorat qurdi, hovlisini hayvonot bog'iga aylantirdi. Hozir uning ham bozori kasod bo'ldi. Yana bitta ekstrasens nuqul tug'maydigan ayollarni davolay-davolay, oxiri “Demos” gazetasi muxbiri bo'lib oldi.

Bular ham mayli, duppa-durust yurgan Yonbosh Do'ngbosh degan shoir birodarimizning ekstrasens bo'lganiga nima deysiz?

Uch-to'rt kishi jurnal idorasida shaxmat o'ynab o'tirgan edik, o'sha shoir keldi-yu, gap yana ekstrasenslikka bog'lanib ketdi:

— Mana ishonmasangiz, – dedi u old sochi to'kilgan sherigini ko'rsatib, — ikki oydan buyon davolayapman, — keyin uning telpagini boshidan oldi. — Ko'ryapsizmi, kam-kam soch chiqyapti. Ikki oyda oldingi holiga keladi. To'g'rimi? — sherigiga murojaat qildi shoir-ekstrasens.

— Ha, endi, ihhi, ihhi, – dedi sherigi burnini tortib, o'ng'aysizlanib. — Shunday…

— Men masofadan ham ta'sir qila olaman, — rag'batlanib ketdi shoir-ekstrasens. — Kechasi likopchaga shakar qo'yib yotasiz-da, ertalab qaraysiz, unda barmoq izim qolgan bo'ladi.

— Suratga qarab ham davolaysizmi? — so'radi sodda sheriklarimdan biri.

— Ha, suratingizni keltirib berasiz, keyin likopchaga shakar qo'yasiz. Lekin albatta fortochka ochiq bo'lishi kerak. Usiz kirishim qiyin bo'ladi…

Bu gapdan hammamiz bag'oyat ta'sirlandik va albatta, fortochkani ochib qo'yamiz, degan qarorga keldik. Shoir-ekstrasens Yonbosh Do'ngbosh o'rtaga cho'kkan sukunatdan foydalanib, gapida davom etdi:

— Xohlaysizmi, hozir sizlarni ortiqcha ruhiy zo'riqishdan xalos qilaman…

— Xohlaymiz, xohlaymiz, — degan ovozlar eshitildi.

— Unday bo'lsa, hammangiz ko'zni yuming, hech narsani o'ylamang. Seansni boshladim.

Hamma ko'zini yumib turibdi. Yonbosh Do'ngbosh nimalarnidir pichirlab o'qiyapti, ro'paramga kelib qo'lini ko'tarib-tushiryapti, ko'zimni to'liq ochishga qo'rqaman — hurmatsizlik bo'lmasin, deyman. Bir payt u:

— Bo'ldi, ko'zni oching, — deya buyruq berdi. — Qanday, o'zingizni avvalgiga qaraganda yaxshi his qilyapsizmi?

— Yaxshi, yaxshi, rahmat sizga, — degan olqishlar aytildi. — Ancha yengil tortdik.

— Mana sizga hoji buvo, qo'l nazri, — deya yonimdagi sherik unga ixlos bilan ellik ming so'm uzatdi. Olti kishining hammasi qo'l nazri, deb Yonbosh Do'ngboshga pul uzatdi. Men ham cho'ntagimdagi oxirgi tushlik pulini unga berdim.

— O'zi men pul olmayman, — dedi Yonbosh Do'ngbosh kamtarlik bilan. — Endi qo'l nazri bo'lgandan keyin, mayli, deya pullarni yig'ib oldi.

Shu shoir-ekstrasens yana katta-katta yig'inda, zallarda ancha yil o'z sinoatini namoyish qildi. Hozir esa binoyidek shoirligiga qaytdi. Endi Vatan, demokratiya, uyg'onish haqida ajabtovur she'rlar yozyapti. Ko'z boylog'ichlik bilan odamlarni uxlatib yurgan shoirning uyg'onish haqida she'r yozishi qiziq bo'larkan. Ha, baribir she'r ulug'-da!

Bir rejissyor do'stimiz bor, Davronali Haydariy Husniddinxo'ja degan. Bu kasallik unga ham tegibdi.

— O'zim hech osh qilmaganman, bir kuni osh yegim kelib qoldi, — dedi bir kuni u. — Yolg'iz o'zimman, sabzini to'g'rab, piyozni qovurdim. Keyin qozonga go'sht, guruch, suv solib:

— Yo piru avliyo, o'zing qo'lla, — deb qopqoqni yopdim. Qirq besh daqiqadan keyin qozonni ochsam, Xudoning karomati bilan osh pishibdi. Oshni suzdim, choyni damladim, ota-onam arvohini xotirlab: “Ota, bu choy sizga, ona, bu choy sizga”, — deb bir piyoladan choy qo'ydim. Keyin, qani olinglar, bismillo, deb oshni yedim. Bir lagan osh, tavba qildim, hash-pash deguncha tamom bo'lsa bo'ladimi? — dedi.

— O'sha laganda begona qo'llarni sezmadingizmi? — deb so'radim qitmirligim tutib.

— Nega begona qo'l bo'ladi? — hayron bo'ldi Davronali Haydariy.

— Chunki bu uy o'rnidagi “obщiy dvor”da ko'p kampirlar yashardi. Ularning ruhi ham adashib, oshga sherik bo'lgan bo'lishi mumkin-ku!

Bu gapimdan, albatta, Davronali Haydariy xafa bo'ldi. To'g'ri-da, odam ko'nglidagi gapini to'kib solsa-yu, uni hazilga yo'ysang, har qanday odam xafa bo'ladi-da!

Hozir zamon o'zgarayapti, barqarorlik bo'layapti, hamma narsa izga tushayapti. Poltergeyst, ko'zboylog'ich, ekstresensliklar barham topayapti. Bu hali hammasi yaxshi bo'lishidan dalolat.

Nurulloh OSTON