Ramazon barakasi
Choshgohdan so'ng biroz ko'zim ilinibdi. Bilib turibman oyim bir necha bor turg'izib kettilar. Ko'zimni ocholmayapman. Oyim oshxonada turib gap qotdi: “Turaqol, bolam, havo aynib turibdi, yomg'ir boshlanmasdan bozorga tushib chiq, kecha opalaring iftorlikka boramiz, deganday bo'luvdi. Dasturxonga qo'ygulik hech narsa qolmagan”. Ko'zimni ocholmayapmanu o'ylayman: “Iya, nega hech narsa yo'q bo'lar ekan, axir kechagina bozorlik qilib kelgandim-ku”. O'rnimdan turdim-da, naridan beri yuvinib, yana o'sha eski, yamoq urilgan bo'lsa-da, oyim top-toza qilib yuvib qo'ygan kiyimlarimni kiyib, qadrdon mardikor bozoriga qarab yura boshladim. Hamon xayolimda turli, ma'nili, ma'nisiz fikrlar gir aylanadi. Qo'shnimiz Mahmud aka “Sobirjon, ishgami?” deganlarida juda sekin yurayotganimni sezib qoldim:
— Assalomu aleykum, Mahmud amaki, tuzalib qoldingizmi? Ko'rinishingiz ancha yaxshi, — dedim ko'nglini ko'targan kishi bo'lib.
— Ha , Alhamdulillah, Olloh mehribon, — dedi u kishi ko'rishayotib.
Mahmud amaki serg'ayrat odam bo'lgan. Ko'p yillar zavodda qorovullik qilgan. Ishdan bo'sh kunlari oshpazlik qilib, elning xizmatida bo'lgan. Afsuski, hozir qand kasalligiga yo'liqib, qiynalayotgandi. Oyoq barmoqlaridan qorason kasalligi boshlanib, bir necha marta pichoqning ostiga yotib chiqdi. Hozir nogironlar aravachasiga o'tirib qolganiga qaramay, doimo ibodatda. Yolg'izi Salima opa turmushi o'xshamay, qaytib kelgan. Bozorkom Karimboyning ikkinchi xotiniga qarashadi, uyida u bu ishlarini qilib yuradi.
Bir payt Salima opaning qizi oldimizga yaqinlashib, salom berdi:
— Assalomu aleykum, Sobir amaki, yaxshimisiz? Kecha uylaringiz oldida o'ynayotgandim, Munavvar buvim chaqirib non, guruch, loviya, olmalardan oyingga olib borgin, deb berdilar. Rahmat ham demabman. Rahmat aytib qo'ying, namozlarimda Munavvar buvimni duo qilyapman, — deb qoldi.
Bir ikki kun avval mehribonimning “Salimaxon yolg'iz boshiga juda qiynalayapti-da”, deganlari yodimga tushdi.
…Mahmud amaki bilan naridan beri xayrlashib, yo'limda davom etdim. Aksiga olib yomg'ir shivalab turibdi, bozorda odam kam. Unda-bunda menga o'xshaganlar qunishib o'tiribdi. Ishchi yollagani kelganlar o'zlariga ma'qul kelganlarni olib ketyapti. Shomga yaqin uyga so'ppayib kirib keldim. Oyim ovqat taraddudida edi: “Kelaqol, bolam, yordamlashib yubor, opalaring ham kelib qoladi”.
— Oyi, uyda hech vaqo yo'q degandingiz-ku ?
— Ha, rizqimizni Allohning o'zi yetkazdi. Rahmatli dadangning o'rtoqlari ro'zadorlarga iftorlik uchun ul-bul narsa tarqatishayotgan ekan. Har bir odamning barakasi bo'ladi-da, bolam.
Ko'cha eshikdan jiyanlarimning tog'a, buvijon degan shovqinli ovozlari eshitildi…
Engil tin oldim. “Mehmon kelar eshikdan, rizqi kelar teshikdan” deganlari shu bo'lsa kerak-da.
Setora FAYZULLAYEVA