Энг қимматли бойлик

…Кўз очиб юмгунча баҳор келиб, табиат уйғонди. Қишлоқ кўчалари яна яшил либосга бурканди. Дарахтлар ғунчалаб, ўзининг янги ҳаётига шайланаётган, гўё ҳаётга “мен яна бор!” деяётгандек. Ана шундай бир кунларда, шаҳар гавжумлигидан, кундалик ишларнинг тинимсиз айланишидан чарчаган кўнглимни бир оз тинчлантириш учун қишлоққа бордим — болалигим қадам босган, ҳар бир бурчагида хотиралар яшириниб ётган жойга.

У ерга етиб боргач, онамнинг бағрига бош қўйгандим. У киши эса ҳар доимгидек илиқ, ҳар доимгидек меҳрибон. Кўзларидаги қувонч, юзларидаги севинч бир умр кўзимдан кетмайдиган манзара. Онам кўк сомса ёпди. Бу оддий овқат эмасди мен учун. Бу — болалик ҳидини ўзида сақлаб қолган, оналик меҳрининг энг тиниқ ифодаси бўлган тансиқ неъмат эди. Тандирда пишаётган сомсанинг ҳиди бутун ҳовлимизни тўлдириб юборди. Гўё бу ис нафақат нонушта учун, балки уйни тўлдираётган меҳрнинг тимсоли эди. Ҳар бир луқма билан мен болалигимга, мактабга кетаётганимда онам йўлимга тутган иссиқ нонни, совуқ тонгларда отам билан биргаликда тандир ёнида иситилиб ўтирган кунларни эслатди.

Шу орада отам кириб келди. Эгнида оддий кўйлаги, юзида ҳар доимгидек салобат ва меҳр. “Бозорга чиқиб музқаймоқ олиб келдим”, — деди. Кулиб юбордим. Музқаймоқ… Гўё бу оддий совуқ ширинлик эмас, балки болалик орзуларининг музлаган, аммо ҳали эримаган парчаси эди. Отам бу совғани нафақат тилимизни, балки юрагимизни ҳам ширин қилиш учун олиб келган эди.

Орадан кўп ўтмай, синглим ҳам етиб келди. Қўлида жияним — болалиги кўзларида жилваланиб турган, бир қарашда ўзимизнинг болалик суратимизни эслатадиган гўдак. Бизни кўриб, жиянчам севинч билан югурди, бағримизга ташланди. Устимиздан бир неча йил ўтганини ҳис қилсак-да, шу юрт, шу ҳовли, шу одамлар билан юрак ришталаримиз ҳеч қачон узилмаганини чуқур англадик. Биз бирга ўтириб, узоқ суҳбатлашдик. Суҳбатимизда болалик эсдаликлари, ўтган кунлар, кечган умрнинг хотиржам гўзаллиги, ота-онамизнинг фидойилиги ҳақида сўз борди. Ҳар ким ўз дардини, ўз қувончини улашди. Кулдик, баъзан сукутга чўмдик. Ўша сукутларда сўзсиз айтилган ҳақиқатлар яширинганди. Бу сукут — ўзаро тушунув, муҳаббат, қадрлаш эди.

Бу бир кун эмасди. Бу ҳаётнинг ўзига хос, табиатдан инъом этилган катта бир байрами эди. Баҳор — табиатнинг уйғониш фасли бўлса, бу кун — бизнинг оилавий ришталаримизнинг яна бир бор жонлангани, исиниш фасли эди. Одам ўзини бахтли ҳис қилиши учун кўп нарса керак эмас экан! Етарли бўларкан бир пиёла чой, онангизнинг тандирли сомсаси, отангизнинг ширин сўзи, сингилнинг меҳрли қучоғи, жиянинг мусичадек қувончли кўзлари. Бахт — оддийликда, меҳрда, хотирада, оилада яшаркан!

Қишлоқда ўтган ана шу кун юрагимда узоқ сақланадиган хотирага айланди. Ҳовлида гуллаган олча дарахти, нон ҳиди, отамнинг қадам товушлари, онамнинг сокин, аммо меҳрли нигоҳи, жиянимнинг кулгиси — буларнинг барчаси бир умрга муҳрланди. Лекин, ҳаёт ҳар доим ҳам байрамлардан, муваффақиятлардан иборат эмас-да.

Мен яна шаҳар ҳаётига қайтаман. Аммо юрагимда қишлоқ нафаси, онамнинг тандирда пиширган сомсаси, отамнинг меҳрли қарашлари, яқинларимнинг самимий нигоҳларидан тўлиб турган бағир тўла хотира билан қайтдим. Билсам , бу — ҳаётимдаги энг қимматли бойлик.

Ислом АСИЛБЕКОВ.