Novda ham “bolam” derkan!..
Hovlimizning oldidagi dasturxonday yerga bundan yetti yil burun uch tup ildizli husayni tok ekdim. Zo'r ko'kardi-yu, meva solmadi. Hosilxonasidan ko'kartirilmagan ekan-da.
Oxiri o'tgan yili Namangan chillakisiyu Toshkent obakisini payvand qildim. Qarang, bu yilning o'zidayoq chillaki o'n, obaki besh bosh gullamoqchi.
Yangi chiqqan novda yomon mo'rt bo'ladi-da. Qo'lim tegib ketib, obakining bir novdasi yarim uzildi-ku. Qattiq achindim. Rahmim ham kelib ketdi. Shosha-pisha hovliga kirib, qurishi uchun dorga osib qo'yilgan dastro'molchani olib keldim-da, shu bilan yaxshilab o'rab, bog'ladim. U yarim uzilgan novdani joyiga mahkamlashdan tashqari, o'sha yamalgan yerni oftob issig'idan himoya ham qiladi-da.
Ikki soatdan keyin qarasam, ming afsus, qariyb bir qarich bo'lgan bu novdadagi barcha barglar so'lib bo'libdi. Gulbosh ham sulayib qolgan.
Lekin ikki kundan keyin qarasam, gulbosh biroz tiklana boshlagandek tuyuldi. Demak, sal-pal suv o'tyapti. Novdaning gulboshdan keyingi qismini shartta kesib tashladim. Yukini kamaytirdim-da.
Uch-to'rt kunda gulbosh bosh ko'tardi, desangiz. Xayriyat!
Bugun qarasam, yonidan bargcha ham chiqara boshlabdi. Ikki marta xayriyat!
Xudojon-ey! Yaratganing har qanday tirik mavjudoting borki, avvalo, “bolam” deydi ekan-da. Bu novda ham o'zi to'liq qurib, hosilini olib qoldi-ya!
Odamzodning fe'li shundayki, to o'z ko'zlari bilan ko'rmagunicha bir gapga ishonmaydi. Shuning uchun bugun bu “tabib”ligim natijasida “shifo” topgan “patsient”im fotosuratini e'tiboringizga havola etishni ma'qul topdim.
Endi ishongandirsiz?
Sultonmurod OLIM