Bola bo'lmaganmizmi?
Ustozlarimdan birining: “Har kim o'z yo'lini o'zi belgilaydi, o'zi tanlagan yo'ldan yuradi”, degan gapi yodimdan chiqmaydi. Jurnalistika kasbini tanlagunimcha ko'p o'ylaganman, ota-onam: “O'qituvchi bo'lganing ma'qul”, deyishganida, “Yo'q, mendan o'qituvchi chiqmasa kerak”, deb takliflarini rad etganman. Endi bo'lsa…
Jurnalistikada o'qishim davom etmoqda. Bu sohaning sirli dunyosi qiziquvchan talabalarni o'ziga jalb qiladi. Ustozlar yordamida qo'limga qalam olib, maqolalar yoza boshladim. Kasb tanlashda adashmaganimga ishonchim komil bo'lib bormoqda. Shu bilan birga, jurnalistika ma'lum ma'noda pedagogika bilan yaqinligini seza boshladim. Negaki, matbuot odamlarni voqea-hodisalardan xabardor qilishi bilan ularni tarbiyalar ham ekan.
Yozgi ta'til payti vaqtimni bekor o'tkazmay, xususiy maktablardan biriga vaqtincha bo'lsa ham ishga kirdim. Bolalar bilan ishlashga juda tez kirishib ketaman, deb sira o'ylagan emasman. Kutilmagan hol desa ham bo'ladi. Bu yerda ishlar ekanman, har kuni o'zim uchun juda muhim bilimga ega bo'la boshladim. Bolalar dunyosiga shu qadar qiziqib ketdimki, bu dunyoni bola ko'zi bilan ko'ra boshladim. Naqadar sof, beg'ubor dunyo. Kattalar uchun ibrat bo'ladigan samimiyat olami.
O'ylanib qolaman: hammamiz ham bola bo'lganmiz, shu beg'uborlikni boshdan kechirganmiz. Ammo… nega endi katta bo'lgach, bolalikdagi samimiyatdan uzoqlashamiz, bir-birimizni tushunmay, tanimay qolamiz, bir-birimizga ishonchimiz susayadi? Bog'chadagi paytlarimiz bir dona konfetni bo'lib yeganmiz, o'yinchoqlarimizni bir-birimizdan qizg'anmaganmiz, katta bo'lgach, ustoz Abdulla Oripov yozganidek, nega endi shu yorug' dunyoni ham bir-birimizdan qizg'anamiz?..
Har ish kunim shu savollarga javob qidirishdan boshlanadi. Javob yo'q. Nega shundayligi jumboqligicha qoladi. Bolalarning ko'ziga qarayman. Ular hali bu savollardan bexabar, bir-birlariga mehribon, ahil-inoq. Qani endi, bu go'zal holat bir umr davom etsa…
Yulduz NURMONOVA,
O'zMU talabasi.