Nurli hayot sari…
Ba'zan inson eng qorong'i tunlarda ham to'g'ri yo'l topa oladi. O'sha yo'l uni bir eshikka olib keladi. Bu eshikdan kirib, qaytib chiqqanida esa o'zini, o'zligini bir qadar yuksakda anglagan bo'lishi mumkin.
Bilasizmi, gohida hayot seni ko'z yoshlaringdan tortib chiqargandek, ba'zan esa kulgilaringdan quvvat olib uchirgandek bo'ladi. Ha, inson yashar ekan, ko'nglidan umidsizlik shamollari ham, shukronalik nurlari ham o'tib turdi! Qachondir men ham hayotning eng og'ir sinovidan o'tgandim — kasallik tinkamni quritgandi, yuragimni og'riqqa to'ldirgandi. Kunlarimda quvonchlar bo'lsa ham, ko'nglim ularni ilg'ay olmas, go'yo hamma narsaga qiziqishim so'ngandek edi.
Bir kun keldi, taqdir meni yangi yo'lga boshladi. Hayotimdagi o'sha kunni hamon aniq eslayman: 2024 yilning 1 aprel tongi edi. Men bir eshik oldida to'xtadim. Oddiygina eshikdek ko'rinardi, ammo men uchun u eshikdan kirish go'yo yangi, nurli hayot sari qadam qo'yish bilan barobar bo'ldi.
O'sha yerda meni kutib olgan odamlar borki, ular mehr bilan qarashdi, yordam qo'llarini cho'zishdi. Bu iliqlikni ko'rib, ko'nglimda ko'pdan beri yo'q bo'lgan bir his uyg'ondi: umid. Ana shu umid menga kuch berdi. Shunda angladimki, men ishxona eshigidan emas, jannatdan bir bo'lakka qadam qo'yibman.
Bu joy — “Yangi O'zbekiston” gazetasi tahririyati bo'ldi.
Avvaliga ishga kirar ekanman, “Ishlab keta olarmikanman?” degan xavotirlar ko'nglimni bezovta qilardi. Chunki odamlar bilan gaplashish menga og'ir tuyular, qalbimda kasallikdan qolgan iztiroblar turar edi. Ammo muharrirning mehribon qarshilashi, hamkasblarning samimiy muomalasi sekin-sekin ruhimdagi qorong'ilikni yorita boshladi. Bu jamoa menga ish joyi emas, qalbim uchun davo bo'ldi.
Ko'rdimki, insonlar bir-birini faqat ish yuzasidan emas, qalban ham qo'llab-quvvatlar ekan. Kimdan yordam so'ramang, o'z ishini bir chetga surib bo'lsa-da, yoningizga keladi. Eng qizig'i, ular mening o'sha davrdagi kasalligimni bilishmasdi. Lekin ularning samimiyati, beg'araz mehrlari menga hayotga qaytishga yordam berdi.
Gazetamizda o'ziga xos odatlar bor: har bir xodimning tug'ilgan kuni katta bayramdek o'tadi. Muharrir boshchiligida butun jamoa yig'ilib, samimiy tabriklar aytiladi, esdalik sovg'alar beriladi. Yutuqlarga erishgan xodimlar esa katta shukuh bilan e'tirof etiladi. Har shanba kuni esa hamma sport zaliga yo'l oladi. O'sha paytda na muharrirning mansabi, na oddiy haydovchining vazifasi ahamiyatli bo'ladi — hamma bir xil, hamma bir safda.
Ba'zi bir tashkilotlarda odamlar ish tugashini intizorlik bilan kutib, “Tezroq uyga ketsam edi”, deyishadi. Men esa hech qachon uyga shoshmaganman. Chunki men uchun bu maskan oddiy ish joyi emas, balki katta bir oila. Bu oilada bir kishining qayg'usi ham, quvonchi ham bir. Kimdir qiyinchilikka duch kelsa, yonidagilar ko'makka shoshadi.
Albatta, har bir jamoada kamchiliklar bo'ladi. Balki bu yerda ham bordir. Lekin men hali yomon munosabatni ko'rmadim. Raqobat bormi? Ha, bor. Lekin u faqatgina o'sishga, o'rganishga, yaxshilikka xizmat qiladi.
Gazetaning o'ziga xos ifori bor. Shu iforda men o'zimni topdim, nonimni ham, nomimni ham topdim. Bu yerda men do'st, opa-aka, dardkashlarni uchratdim.
Ba'zan shamol sochlarimni to'zg'itsa, go'yo u ham meni rashk qilayotgandek. Quyosh ertalab issiqligi bilan yuzimni silasa, men bilan birga quvonayotgandek tuyiladi. Chunki bunday jamoa, bunday samimiyat hamma joyda ham uchrayvermaydi.
Daraxt bir joyda ko'karadi, deydi dono xalqimiz. Balki bir kun kelib boshqa joylarda ham ishlarman. Balki umrim oxirigacha shu yerda qolarman. Buni hech kim bilmaydi. Ammo bir narsani aniq ayta olaman: men “Yangi O'zbekiston” gazetasi jamoasida ishlayotganimda o'zimni chinakam baxtli his qilaman.
Zulxumor AKBAROVA,
“Yangi O'zbekiston” gazetasi muxbiri.