Ayriliq azobi

O'sha kun — eng yomon xabar eshitgan kunim…

Tongda telefonimning to'xtovsiz qo'ng'irog'idan cho'chib uyg'ondim. Telefonimning yashil tugmachasini bosdimda shosha-pisha salomni ham unutib “Tinchlikmi?”, deya so'radim.

Go'shak ortidan singlimning “Onam og'irlashib qoldi. Iloji bo'lsa keling…” degan ovozi eshitildi.

Darhol yo'lga otlandim. Biroz­dan so'ng yana telefonim jiring­ladi. Bu gal jiyanim onam vafot etganini yig'lab aytdi. Bu noxush xabarni eshitgan zahotim turgan joyimda qotdim. Karaxt edim.   Kimdir menga turtilib ketib, uzr so'radi. Shundagina Samarqandga tezroq yetib borish haqida o'ylay boshladim. Taksiga o'tirdimda haydovchiga mashinasini tezroq haydashni iltimos qildim. Toshkent bilan Ishtixon tumanining yo'llari shunchalar olis ekanligini shu kuni his qildim. Manzilimga yetib borguncha yonimdagi yo'lovchilarga e'tibor ham bermay dod solib yig'lab bordim. Yo'lovchilar esa meni ovutishga harakat qilishardi.

Darvozamiz oldida o'tirgan akalarim, qarindoshlarimga e'tibor ham bermay onamning yotog'iga mo'raladim. Go'yoki onam tirikdek, meni kutib yotgandek.

Afsuski, diydor qiyomatga qolibdi. Atiga bir soatga kechikibman. Onamni allaqachon qabris­tonga qo'yib kelishibdi. Dod solib opamlarga: “Nega meni kelishimni kutmadilaringiz? Axir, men ham yo'lga chiqqandim-ku! Onamni ko'rishim kerak edi-ku!” deya savollarga ko'mib yig'ladim.

“Mullalar marhumani tezroq chiqarish kerak deb qo'yishmadi…” deya Muqaddam opam meni mahkam bag'riga bosdi.

Ertasi kuni quyosh chiqmasdan mozor boshiga bordik. Onamning qabri boshida Qur'on tilovat qildik. Indiniga xudoyi qilindi. Ertalabdan kechgacha odamlarning keti uzilmadi. To'rtinchi kuni… onasiz qolish azobi… Onamsiz uyimiz ham, hovlimiz ham huvillab qoldi.

Bu dunyoga sig'may ketyapman, onajon! Endi bizni u hovlida kim kutib oladi, kim?

Xonbibi HIMMAT qizi

Yangiliklarni do'stlaringizga ulashing

Fikr bildirish

Email manzilingiz chop etilmaydi. Majburiy bandlar * bilan belgilangan

nineteen + fifteen =