Mehribonlik (Oilaviy hangomalar)

Baliqning boshi

 

Ertalabdan ota-bola yer chopayotgan edik. Oshxonada nimadir pishirayotgan xotinim choyga chaqirdi.

— Choy ichib olinglar. Kel, o'g'lim, qorning ham ochib ketgandir. Ertalabdan beri ishlaysan axir, – dedi xotinim odatdagicha.

Qo'llarni yuvib, oshxonaga kirdik.

— Oila boshlig'i men bo'lsam nega o'g'­lingni chaqirasan-u, menga indamaysan? – dedim biroz jahlim qistab.

— Oila boshlig'i sizsiz-a? – dedi xotinim nechundir jilmayib.

— Esingdan chiqib qoldimi?

— Unda o'g'lingiz oilamiz dumimi?

— Yo'q! – dedim qat'iy, – o'g'lim o'rtasi, sen dumisan!

— Siz oila boshi, o'g'lim o'rtasi, men dumimanmi? – Qayta so'radi xotinim.

— Ha! Qarorim qat'iy. O'z so'zimda qolaman! – dedim tantanavor ohangda.

— Gapingizdan qaytmaysiz va tonmaysiz, – xotinim labidagi tabassum meni hayron qoldira boshladi.

— Ha! – dedim yana.

—Unday bo'lsa, – dedi u yangi pishirgan baliqni taqsimlarkan, – oila boshlig'i bo'lganingiz uchun baliqning boshi sizga, menga dumi, o'g'limga o'rtasi…

 

Manzarali daraxt

 

Ishdan kelib odatimcha hovlini aylanarkanman, o'g'lim buyurgan ishlarimni chala qilganligini ko'rib asabim buzildi.

— O'g'ling qani?! – dedim oshxonada kuymalanib ovqat tayyorlayotgan xotinimga zarda bilan.

— Hozir kelib qoladi. O'rtog'ining uyida hashar bor ekan, shunga ketuvdi. Biron ishingiz bormidi?

— Yo'q! – dedim keskin ohangda. – Biron ishni oxirigacha bajarmaydigan o'g'lingda nima yumushim bo'lishi mumkin?!

Xotinim gapim ohangiga mutlaqo ahamiyat bermagani meni g'oyat ajablantirdi. Ustiga ustak u jilmayib qarab turardi.

— Nimaga iljayib turibsan? – dedim jahlni hayronlikka almashtirib. – O'g'ling­­ni urishmoqchi bo'lsam kulasan-a?!

— Ha, endi dadasi, o'zingiz aytasiz-ku. “Mevali daraxtga tosh otiladi” deb.

— Iya, o'g'ling hali mevali daraxt bo'lib qoldimi? – dedim jig'ibiyron bo'lib.

— Ha, shunaqa, o'g'lim – mevali daraxt! – dedi xotinim yana kulib.

— Unda men-chi? – dedim jonholatda.

— Sizmi? – dedi u favqulodda xotirjamlik bilan. – Siz endi manzarali daraxt­siz, dadasi, manzarali.

 

Qovoq somsa

 

Ishga ketayotganimni ko'rgan xotinim oshxonaga chopib kirdi-da, sellofan xaltaga solingan narsani ko'tarib chiqib, qo'limga tutqazdi va:

— Ishxonada yersiz, – dedi.

— Nima bu? – dedim uning noodatiy mehribonligidan hayratga tushib.

— O'tgan kungi pishirgan qovoq somsam.

— Nechuk o'g'lingga bermay menga ilinding?

— Kecha o'g'lingizga opketgin desam, ishxonaga qovoq somsa oborgani uyalaman, – de­di.

— Men-chi? Uyalmaymande, a…

— Ana shunaqasiz-de. Sizga biron narsayam ilinib bo'lmaydi, – dedi xotinim o'shshayib.

 

Iloj qancha?

 

Kechki oqshom oila davrasida har kim o'z ishi bilan mashg'ul. Men kitob o'qiyapman, xotinim ko'rpacha qaviyapti, o'g'lim telefon bilan ovora.

Kitobni o'qigan sarim o'zimni kulgidan to'xtatolmasdim. Oxiri bo'lmadi: portlash yuz berdi.

— Ha, sekinroq, muncha xaxolamasangiz, – dedi xotinim ko'zoynagi ostidan ajablangancha menga qarab.

— Qahhor zo'r yozuvchida… Adabiyot o'qituvchisining savolini qara – Saltikov kattami Shedringmi?

Xotinim hayron bo'lgancha qarab turganini ko'rib qitmirligim tutdi.

— Xo'sh, seningcha qaysi biri katta? – dedim unga qarab.

— E… boshqa savolingiz yo'qmi? – dedi xotinim ishini tikishda davom etib. – Qaysi birini katta deb aytsam baribir xato bo'ladi.

— Sen nima deysan? – dedim yuqori sinf­­da o'qiydigan o'g'limga qarab. U “bilmayman” degandek yelkasini qisdi va yana telefon bilan ovora bo'la boshladi.

— Nega indamaysan? Maktabda adabiyot darsi bormi? Adabiyot o'qitiladimi o'zi? – dedim o'g'limning qilig'idan jahlim chiqib.

O'g'limga berilayotgan ketma-ket zarbalardan so'ng xotinim zarda bilan menga qaradi.

— Almoyi jalmoyi savollaringiz bilan bolamning boshini qotiravermang. O'zi maktabdan charchab kelgan bo'lsa. Bizni, – dedi xotinim o'g'lining yoniga o'tib olib, – qachon aytganimiz to'g'ri bo'luvdiki, endi to'g'ri bo'lsa? O'zingiz biling, xo'pmi? Siz o'shalarning qaysi birini katta desangiz ko'namiz. Ilojimiz qancha?..

 

Birinchi bo'lish

 

— O'g'ling keldimi? – dedim xotinimga inqillab.

— Yo'q, hali kelgani yo'q, – dedi u biroz tashvishli ohangda.

Oradan yarim soat o'tdi. Yana so'radim. Boya­­gi javob. Oradan bir soat o'tsa hamki o'g'limdan darak yo'q edi.

— O'g'ling qachon keladi? Keladimi o'zi? – dedim hasratimdan chang chiqib.

— Doktorda ushlanib qolibdi, dadasi. U ham nima qilsin?! Xotinining ketida yuribdi-da.

— Ha, – dedim o'ksib. – Unga xotin kerak. Qarigan otadan nima foyda. Men kechadan berib yotibman, ishi yo'q. O'zi kasalligimni aytganmiding?

— Aytuvdim, dadasi, aytuvdim. Ozgina sabr qiling, kelib qolar. Muncha besabr bo'lmasangiz. Ahvolingiz u darajada yomon emas-ku.

— Ha, o'lar holatda yotsam ham seningcha yaxshiman! – dedim biroz o'ksinib. – Chunki nariyoqqa ketishga ham birinchi raqamli nomzodman. Bunaqa odam kimga kerak? To'g'rimi?

— Siz, – dedi xotinim meni yupatmoqchi bo'lib, – hech tashvish tortmang, dadasi. Komil ishonch bilan aytamanki, o'zingiz aytganingizdek hamma sohada birinchi bo'lasiz. Birinchi…

Bahrom AKBAROV,

O'zbekiston Yozuvchilar

uyushmasi a'zosi

Yangiliklarni do'stlaringizga ulashing

Fikr bildirish

Email manzilingiz chop etilmaydi. Majburiy bandlar * bilan belgilangan

nineteen − eleven =