Shukrona

Nechun ko'zlaringga chuqur g'am cho'kkan? O'zingni xor va tashlandiq hisoblaysan. Holbuki, hech narsa ro'y bergani yo'q. Senga cheksiz iztirob orttirgan o'sha ishga ko'plar shunchaki qo'l silkib ketadi. Sen esa tug'ishganingning tushunib-tushunmay aytgan bir og'iz so'zidan bir dunyo g'am orttirding. Axir kechagina borliqqa kulib qaragan, yorug' orzularingni yaqinlaringga izhor qilgan eding-ku. Qalbing munavvar tuyg'ularga to'la edi. O'zingda kuch top va baxtiyor kunlarga qayt. Sen dunyoda faqat o'zing uchun yashash uchun yurmayapsan. Bu mahzunliging hatto, olayotgan nafasingga xiyonat. Ko'hna zamin oldida sening insoniy burchlaring bor. Ularni ado etish uchun, eng muhimi, dunyo­­da yaxshilik qilish, yaxshi nom qoldirish, ba'zi zotlarga tanbeh berish, ibrat ko'rsatish uchun yashashing kerak.

Agar bog'ingdagi xushbo'y bir gulning boshqa bog'da ham bo'lishini istay olmasang yoki sendagi obro'-e'tibor boshqalarda sendan-da yuqori ekanligini va o'sha insonlarning salo­hiyati senikidan yuksakligini tan ola bilmasang, sen mard emassan. Insoniylik bu ham botiniy, ham zohiriy komillikka intilish demak. Hayot esa ana shu yo'ldagi bizning urinishlarimizdir. Yana bir haqiqat borki, o'zingni qadrlay olish san'atini o'rgan. Shundagina boshqalarning qalbini tushunasan. Avval o'zingni anglay olmasang, azoblar, armonlarning og'riqlari-yu vijdonning qiynoqlarini his etmasang, boshqalarga munosabatda ham har qadamda qoqilasan.

Hamma bir xil yaralmagan. Dunyoda faylasuflik darajasiga yetishgan palagi toza insonlar bo'ladi. Ularni atrofingga yig'a olishing, hayot haqidagi fikrlaridan o'zingga xulosalar chiqara bilishing shart. Agar senda shunga harakat, ishtiyoq yo'q ekan, bu sening fojiangdir. Men ba'zan qalbimdagi nozik tuyg'ularning asl tinglovchisini izlayman. Qimmatli kalomlarning tom ma'nodagi munosiblari bo'ladi. Bu ham yaxshilarni ulug'lashning bir usuli. Xalqimizda: “Gapni gapir uqqanga…” degan maqol bejiz paydo bo'lmagan.

Sen hozirgacha o'z iqtidoring bilan taqdiring­­ni boshqara olishni, hayot chamanzorida gul bilan alafni farqlashingni, kishiga parvoz beradigan, yuksak maqsadlarga undaydigan oqil so'zni tinglay olishingni ko'rsatgan eding. Bugun mudragan shuuringga murojaat etib, ko'ksingdagi g'ururni uyg'otmoqchi bo'layapman. Seni baxtli kunlaringga, hayotsevarlik bilan to'lib-toshgan damlaringga qaytarishni xohlayapman. Agar razm solsang, o'tgan umringda faxrlanadigan, ko'z-ko'z qiladigan va ruhlanadigan onlar ko'p bo'lgan. Sen ularni yana bir qur esla, ularga yukin va ezgin holatingni bartaraf etishda nurafshon lahzalardan kuch ol. Bilasan, hayot to'kis emas, u kimgadir bol tutadi, kimgadir zahar. Ammo har qanday vaziyatda ham ertaning umidi bilan yashasang, azoblarni mardona yengasan. Zero, shuk­rona qilmoqqa, nasib etganiga chidamoqqa har qadamda imkon bor. G'oliblik shukur qilishda va sabrdadir. Negaki, tiriklikning mukofotlari ko'p bo'lganidek, azoblari ham bisyor.

Quloq tut. Ko'hna rivoyatda hikoya qilinadi. Qish kuni masjidga chiqmoqchi bo'lgan mardum o'zining poyabzali yo'qligidan o'kinardi. U: “Dunyo­­da mendan baxtsiz odam bo'lmasa kerak, axir kalishga ham yolchimadim, qor kechib, ibodatga borish imkonim yo'q”, deb nola qilardi. Ichki bir ovoz uni masjidga chiqishga undadi va u ibodatxonada boshqa bir hayot hikmatiga duch keldi. Odamlar safida… ikki oyog'idan mahrum bo'lgan zot ham bor edi. Yalangoyoq kishining ko'zlari ochildi. O'z holiga shukrona aytib, “Men nechun poyabzalim yo'qligi uchun nadomat chekdim? Umidvor bandalar safida hatto oyog'idan mahrum zot ham turibdi, u ertangi kuni uchun Yaratgandan rahmat so'ramoqda”, deb o'z ahvolidan pushaymon bo'ldi.

Sening esa imkoniyatlaring cho'ntagingda. Endi hayotning katta yo'liga chiqayapsan. Bu safar asnosidagi kichkina iztirob qalbingni ko'p ezmasin. Yorug' niyatlaringdan kuch ol. Sen bunga qodirsan. Seni bulutli kunlardan keyingi nurafshon ayyomlar kutmoqda.

Hakim MUHAMMAD.