Mehribonlik (Oilaviy hangomalar)
Yaqindagina qarz-havola qilib olgan yangi “Lasetti” mashinamdan tushar ekanman, xotinim yuzidagi tabassumni ko'rib hayron qoldim. Bu safargi ishdan kelishim uni shunchalar zavqqa to'ldirishi xayolim ko'chasiga ham kirmagandi.
– Voy, dadasi, orzuingiz ushaldi! Suyunchi bering, – dedi u hovliqqancha qo'limdagi narsalarni olarkan. – Qoyilman, dadasi, qoyilman, nihoyat niyatingizga yetdingiz.
Xotinim iloji bo'lsa o'yinga tushadigan darajada shod edi.
– Nima gap o'zi? Tinchlikmi? Nima, she'rlarim gazetada chiqibdimi?
– E… qayoqdagi gaplarni gapirasiz-a? Qo'ying, o'sha she'rlaringizni. Undan ham a'loroq ish bo'libdi, dadasi.
– Nimaykan? Ja, seni shunchalik quvonchga to'ldirgan? – dedim hayronligim oshib.
– O'g'lingiz “prava” olibdi. “Prava”… Ana shunga.
– Xo'sh, nima bo'libdi “prava” olgan bo'lsa, – dedim biroz ensam qotib.
– Voy, dadasi suyunsangiz-chi, aytuvdingiz-ku, qachon men doktor aytganday piyoda yurib avtobusda ketarkanman deb. Mana, nihoyat niyatingizga yetdingiz. Ertadan o'g'lingiz mashinada, siz esa piyoda yurib avtobusda ishga ketaverasiz…
* * *
– Dadasi, – dedi xotinim men bergan qo'lidagi pullarni sanab, – mukofot puli olganingiz yaxshi bo'libdi. Anchadan beri bunaqa pul olmagandingiz. Direktoringizga rahmat. Shuncha pul beribdi. Endi shunga o'zingizga tufli, shim, ko'ylak olsangiz bo'larkan. Tuflingiz titilib, shimingiz suzilib ketibdi, ko'ylagingizning yoqasi borligi hatto bilinmaydi.
Xotinimning bunchalar meni o'ylab, samimiy gapirishidan ko'zim yoshlandi. Ertasi kuni kasb bayramida kiyarman, deb u aytgan narsalarni bozordan olib keldim. Ko'nglim ancha ko'tarildi. Yangi kiyim baribir boshqacha-da.
Ikki kundan so'ng endi hovliga chiquvdim, xotinimning diydiyosi qulog'imga chalindi.
– Yaxshiyam, o'g'il tuqqan ekanman. Shuni orqasidan kunda gap eshitaman. Gap eshitaverib, ikkala qulog'im to'ldi.
– Yana nima bo'ldi? Senga hali hech kim hech narsa degani yo'q-ku. Namuncha ertalabdan hiqillamasang, – dedim asabiylashib.
– Aytmagan bo'lsangiz, endi aytasiz. Nega o'g'ling yangi tuflimni kiyib ketdi, deb aytasiz…
– E… shunga shunchami? Bo'pti, indamayman. Tuflimni kiysa kiygandir. Ota o'g'il-da. Har qalay yangi ko'ylakni ham kiyib ketmagandir.
– Ana, aytmadimmi, – dedi xotinim so'nggi quroli – yig'isini ishga solib. – Hozir gap eshitishni boshlayman…
* * *
– Ovqat qalay? Achimabdimi? – dedi xotinim huzur bilan ovqat ichayotganimni ko'rib.
– Yo'q, yaxshi. Moshxo'rda darrov aynamaydi-ku.
– Ko'nglingiz-chi, ko'nglingiz aynimayaptimi? Faqat to'g'risini ayting.
– Mana, boyadan beri sen bilan bemalol gaplashib o'tiribman-ku. Nega buncha tashvishlanib so'rab qolding?
– Unday bo'lsa, – dedi xotinim sovitkich eshigini ocharkan. – O'g'lingizga ham shu ovqatdan isitib bersam bo'larkan.
* * *
Uyda ishxonadan olib kelgan qo'lyozmani o'qib, dam olib o'tiruvdim. Nimanidir qattiq gursillagan tovushi eshitildi. Shu payt eshik ochilib, xonaga rangi quv o'chgancha xotinim kirdi. U yoq-bu yoqqa alangladi-da, menga qaradi. Meni ko'rdi-yu, yuziga biroz qizillik yugurdi.
– Nima bo'ldi? – dedim uning avzoyiga qarab.
– Nima bo'lardi, etakdagi devorning yarmi ag'darilib tushdi.
– Ha, endi otamdan qolgan tuproq devor qulaydi-da, – dedim xotinimga tasalli berib. – Jon omon bo'lsin. Yetmaganiga uch kundan beri yomg'ir yog'ayapti, ko'ryapsan-ku!
– Shu desangiz, dadasi, qolgan yarmiga tirgovuch qo'ysangiz yaxshi bo'lardi. U yog'i ham yiqilib tushmasin. Xotinimning iltijoli yuzi rahmimni keltirdi.
– Bo'pti, o'g'lingga ayt. Qarashib yuborsin.
– Voy, nimalar deyapsiz, dadasi, o'g'limni devor bosib qolsinmi?! Shu ishni o'zingiz qilaqoling…
Bahrom AKBAROV,
O'zbekiston Yozuvchilar
uyushmasi a'zosi